Documenta

Call for Papers Documenta (Volume 44, Issue 2, 2026) | Story(re)telling - Verhalen (her)vertellen

Guest editor: Noah Lena Vercauteren, noahlena.vercauteren@ugent.be

*** This edition accepts both English and Dutch contributions. Deze editie aanvaardt zowel Engelse als Nederlandse bijdragen. ***

Stories and storytelling are powerful tools of creation, especially when it comes to stories we continuously retell. We tell stories every day, often without reflecting on how we tell them and what their (re)telling means for the story and its subjects, the storyteller(s), and the listener(s). However, when we start to think critically, the way narratives are shaped becomes important to consider.

The stories told in performance and media are influenced by those that have already been told. Especially in theatre and narrative performance and media, canonical and popular stories are reclaimed, reused, recycled, and retold. Sometimes artists and writers are interested in retelling an old story although it has been already been told and retold repeatedly. Sometimes they want to say that this story is not at all like that story, that that story has left out what this one will now tell. Telling and retelling can grant power to an old story, but can simultaneously strip it of its agency. A faithful (re)staging of Brecht’s Der Dreigroschenoper, more than a century after its conception, cements its canonical power as “a great text,”while a retelling of Nabokov’s Lolita by three women subverts the power of the original narrative.

This special edition seeks to analytically engage storytelling and storyretelling: as practice and strategy. Using the concept of story(re)telling, this issue invites authors to focus on how (re)telling can be seen as a performative act. What meaning is generated through the practice of (re)telling (known) stories? What happens when we retell, reframe, or re-interpret stories from other viewpoints? When it comes to theatre and narrative performances and media, what is the dramaturgy of story(re)telling that forms the core of these pieces?

In theatre and other forms of narrative media, texts and stories get staged again and again. In The Haunted Stage, Marvin Carlson argues that a text itself can become “haunted,” bringing its own ghosts with every restaging. Canonical plays such as Brecht’s Dreigroschenoper (1928) is a staple production of theatres not just in Germany, but internationally. With every staging, an artistic team asks the same question: What will we do with it? With every production, audience members compare what they are seeing to what they already know. So, what also happens when stories are told differently, such as when Olympique Dramatique translated Chekhov’s The Seagull (1895) into Flemish Sign Language for their 2024 production [meeuw]?

How have recent adaptations attempted to introduce new perspectives by allowing new or formerly peripherallycharacters to retell and reclaim their story? Club Lam’s Lolita (2021) stages three different Lolitas who discuss their relationships with their body and explore a different side of womanhood in the face of child (sexual) abuse. The story and characters of Lorraine Hansberry’s A Raisin in the Sun (1959) are retold in both Bruce Norris’ Clybourn Park (2010) and Kwame Kwei-Armah’s Beneatha’s Place (2018). These stories not only retell the story of a black family trying to find their place in a white district, but (re)imagine how the story could continue and be turned around. More than a restaging of the original text, these plays fabulate a future timeline for the original characters and show how the issues presented in the original text are still at play today.

This edition also invites authors to consider those cultural contexts that do not have a practice of retelling their stories. In some cases, certain voices were and are not given the chance to develop such a practice or have been forced to do it in secret. Texts from endangered languages or that tell Indigenous stories are neither staged nor restaged as much as the texts that tell the story of the colonizers and oppressors. Alternatively, some do away with their practice voluntarily in favor of new stories that supposedly better represent a changing world, such as the Flemish theatre landscape which has lost most of its classical drama tradition. Lastly, some tell stories for entities that cannot tell their own stories and attempt a more-than-human story(re)telling.

This edition invites contributors to engage with:

• Story(re)telling as artistic practice
•  Story(re)telling as strategy
• Stories that have been told and retold numerous times
• Analyses of specific retellings and adaptations of stories
• The mechanics of story(re)telling
• Cultural conditions of story(re)telling
• Telling more-than-human stories

*** Nederlands ***

Verhalen en vertellen zijn krachtige creatieve instrumenten, zeker wanneer het gaat over verhalen die we steeds opnieuw vertellen. We vertellen elke dag verhalen, vaak zonder te reflecteren op hoe we ze vertellen en wat (her)vertellen betekent voor het verhaal en zijn personages, de verteller(s) en de luisteraar(s). Wanneer we echter kritisch beginnen na te denken, wordt de manier waarop verhalen worden vormgegeven iets belangrijk om te overwegen.

De verhalen die verteld worden in performance en media worden beïnvloed door wat er al verteld is geweest. Zeker in theater en narratieve performances en media worden canonieke en populaire verhalen hergebruikt, gerecycleerd en herverteld. Soms zijn kunstenaars en schrijvers geïnteresseerd in het hervertellen van een oud verhaal, zelfs wanneer het al verschillende keren verteld en herverteld is. Soms willen ze zeggen dat dit verhaal helemaal niet zoals dat verhaal is, dat dat verhaal iets weglaat dat dit verhaal nu zal vertellen. Vertellen en hervertellen kunnen een oud verhaal krachtig maken, maar tegelijkertijd kan het ook het verhaal ontkrachten. Een trouwe bewerking van Brechts Der Dreigroschenoper, meer dan een eeuw later, versterkt de canonieke kracht ervan, terwijl een hervertelling van Nabokov’s Lolita door drie vrouwen de kracht van het oorspronkelijke narratief ondermijnt. 

Dit themanummer wil verhalen vertellen en hervertellen analytisch benaderen: als praktijk en als strategie. Via het concept van verhalen(her)vertellen, nodigt dit nummer auteurs uit om te onderzoeken hoe (her)vertellen als een performatieve daad beschouwd kan worden. Welke betekenis wordt er gegenereerd door de praktijk van het (her)vertellen van (bekende) verhalen? Wat gebeurt er wanneer we verhalen hervertellen of herinterpreteren vanuit andere perspectieven? Wat is, in de context van theater en narratieve performances en media, de dramaturgie van verhalen(her)vertellen dat de kern vormt van deze stukken?

In theater en andere vormen van narratieve media, worden teksten opnieuw en opnieuw geënsceneerd. In The Haunted Stage, beargumenteert Marvin Carlson dat een tekst zelf “bezeten” wordt en zijn eigen geesten bij elke enscenering met zich meebrengt. Canonieke stukken zoals Brechts Dreigroschenoper zijn een vaste waarde bij theaters niet enkel in Duitsland, maar internationaal. Met elke enscenering vraagt een artistiek team zich dezelfde vraag: Wat willen wij ermee doen? Met elke productie vergelijkt het publiek wat ze zien met wat ze al weten. Dus, wat gebeurt er ook wanneer verhalen anders verteld worden, zoals wanneer Olympique Dramatique in 2024 Chekhov’s De Meeuw naar Vlaamse Gebarentaal vertaald voor hun productie [meeuw]?

Hoe hebben recente bewerking geprobeerd om nieuwe perspectieven te tonen door nieuwe of voorheen nevenfiguren hun verhaal te hervertellen en te heroveren? Club Lam’s Lolita (2021) toont drie verschillende Lolita’s die het over hun relatie met hun lichaam hebben en een andere kant van vrouw-zijn verkennen in het licht van (seksueel) misbruik bij kinderen. Het verhaal en de personages van Lorraine Hansberry’s A Raisin in the Sun (1959) worden herverteld in zowel Bruce Norris’ Clybourn Park (2010) en Kwame Kwei-Armah’s Beneatha’s Place (2018). Deze verhalen hervertellen niet alleen het verhaal van een familie van kleur die hun plek proberen te vinden in een wit district, maar (her)verbeelden hoe het verhaal verder zou kunnen gaan en kunnen worden omgedraaid. Meer dan een heropvoering van de originele tekst creëren deze stukken een toekomstige tijdlijn voor de originele personages en tonen ze hoe de kwesties die in de oorspronkelijke tekst aan bod kwamen, vandaag de dag nog steeds spelen.

Deze editie nodigt auteurs ook uit om na te denken over culturele contexten die geen praktijk kennen van verhalen te (her)vertellen. In sommige gevallen kregen en krijgen bepaalde stemmen niet de kans om zo’n praktijk te ontwikkelen en zijn ze gedwongen geweest dit in het geheim te doen. Teksten uit bedreigde talen of die Indigenous verhalen vertellen worden niet zo vaak opgevoerd noch heropgevoerd als de teksten die het verhaal vertellen van de kolonisten en onderdrukkers. Sommigen daarentegen houden vrijwillig op met hun praktijk in ruil voor nieuwe verhalen die beter een veranderende wereld representeren, zoals het Vlaamse theaterlandschap dat het grootste deel van zijn repertoiretraditie heeft verloren. Ten slotte vertellen sommige kunstenaars verhalen voor entiteiten die hun eigen verhaal niet kunnen vertellen en proberen ze hiermee een meer-dan-menselijk verhaal te vertellen.

Dit nummer nodigt bijdragen uit die met volgende thema’s connecteren:

• Verhalen (her)vertellen als artistieke praktijk
• Verhalen (her)vertellen als strategie
• Verhalen die al meerdere keren verteld en (her)verteld zijn geweest
• Analyses van specifieke hervertellingen en bewerkingen van verhalen
• De mechanismen van verhalen (her)vertellen
• Culturele context van verhalen (her)vertellen
• Het vertellen van meer-dan-menselijke verhalen

Timeline

Proposals: October 1, 2025

First Drafts: February 1, 2026

Second Drafts: May 1, 2026

Publication: October 2026

Format

Alongside long-form, in-depth articles, we encourage short articles, thoughts, and provocations. As with previous editions of Documenta, we welcome artist pages and other contributions that use distinctive layouts and typographies for our portfolio section, as well as more conventional essays. Informal suitability checks are recommended.

General guidelines for proposals: 

• Proposals should be emailed directly to the edition’s editor, Noah Lena Vercauteren: Noahlena.vercauteren@ugent.be
• Proposals will be accepted by email (Microsoft Word).
• Proposals should not exceed one A4 side (approximately 300 words).
• Please include your surname in the file name of the document you send.
• Please provide a short biography (approximately 100 words) in a separate document.
• Submission of a proposal will be taken to imply that it presents original, unpublished work not under consideration for publication elsewhere.

General guidelines for submissions (first drafts):

• Submissions should be submitted directly on Documenta’s website: https://documenta.ugent.be/submissions/
• Before submitting a proposal, we encourage you to visit our website (https://documenta.ugent.be/site/richtlijnen/) and familiarize yourself with the journal’s citation style (Chicago style).
• Final drafts should be anonymized
• Final drafts should contain the following: title, abstract, main text, endnotes, bibliography
• Submissions should not exceed the 8000-word count, notes and bibliography excluded
• Submission of images and other visual material is welcome. Please note that Documenta only publishes illustrations in black and white (unless otherwise agreed). It will be the author’s responsibility to obtain permission for copyright and to use the material in print. Authors may find further information on permissions and copyright here: https://documenta.ugent.be/about/submissions
• The first step upon receipt of the paper will be a preliminary review by our editorial board committee. If the paper passes this stage, it will be sent for peer review. Documenta currently enjoys an A1.2 status and is VABB-listed. In recent years, there has been a shift in focus as we are increasingly working – not to say exclusively – with thematic focuses. These special issues are entrusted to guest editors who are responsible for recruiting articles, contacting the authors, and providing all the necessary materials. At Documenta the peer review system is an integral part of the submission and evaluation process. The system of double-blind peer review ensures that published research is rigorous and meets the international standards set by each discipline. We engage in a collaborative refereeing process, which ensures that the work submitted is evaluated by and commented upon by two independent referees selected by the editors based on their areas of expertise. The editors will make the final decision about publication or assess the need for further revision. Feedback is then shared with the author. However, the reviewer’s name is not disclosed.

Select Bibliography:

• Carlson, Marvin. The Haunted Stage: The Theatre as Memory Machine. Ann Arbor: University of Michigan Press, 2001.
• Haraway, Donna. Staying with the Trouble: Making Kin in the Chthulucene. Experimental Futures. Technological Lives, Scientific Arts, Anthropological Voices. Durham London: Duke University Press, 2016.
• Hendrickx, Sébastien. “Repertoirebubbel. Over de grenzen van representativiteit op en naast de scène.” Etcetera, May 26, 2021. https://e-tcetera.be/repertoirebubbel/.
• Laermans, Rudi. “Kleine éloge van het repertoire. Wat de beste opvoeringen van de grote theaterklassiekers met elkaar gemeen hebben.” Etcetera, March 19, 2019. https://e-tcetera.be/kleine-eloge-van-het-repertoire/.
• LeGuinn, Ursula K. The Carrier Bag Theory of Fiction. London: cosmogenesis, 2024.
• Worthen, William B. Drama: Between Poetry and Performance. 1. publ. Chichester: Wiley-Blackwell, 2010.